W związku epidemią choroby COVID-19 wywołanej koronawirusem SARS-CoV-2 i coraz powszechniejszą koniecznością poddawania się przez pracowników obowiązkowej kwarantannie, w dzisiejszym artykule przyjrzymy się kwestii wypłaty świadczeń chorobowych z tego tytułu.
PODSTAWA DO ŚWIADCZEŃ CHOROBOWYCH
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, Państwowy Inspektor Sanitarny lub Państwowy Graniczny Inspektor Sanitarny może wydać decyzję o poddaniu kwarantannie lub izolacji osoby przebywającej na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, jeśli jest ona zakażona, chora na chorobę zakaźną albo podejrzana o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego. Taka decyzja stanowi podstawę do wypłaty świadczeń z tytułu choroby na ogólnych zasadach. Za czas nieobecności w pracy z powodu kwarantanny lub izolacji przysługuje wynagrodzenie za czas choroby lub zasiłek chorobowy.
W trakcie odbywania przez pracownika kwarantanny lekarz może stwierdzić jego czasową niezdolność do pracy i wystawić odpowiednie zaświadczenie lekarskie, które będzie podstawą do wypłaty świadczeń z tytułu choroby.
Ostatnia możliwość to samodzielne stwierdzenie przez lekarza przyjmującego do szpitala, miejsca izolacji lub odbywania kwarantanny, bez uprzedniej decyzji inspektora sanitarnego, konieczności poddania kwarantannie osoby podejrzanej o zachorowanie lub chorej na chorobę szczególnie niebezpieczną. W takiej sytuacji pracownik otrzyma decyzję inspektora sanitarnego w późniejszym terminie i na jej podstawie będzie mógł dochodzić świadczenia z tytułu choroby.
DOBROWOLNA KWARANTANNA
Jeśli pracownik samodzielnie podejmie decyzję o wstrzymaniu się od pracy, bez odpowiedniego zaświadczenia czy decyzji ww. organów, nie będzie przysługiwać mu za ten okres prawo do świadczeń chorobowych.
ŚWIADCZENIA CHOROBOWE
Za czas kwarantanny, na której pracownik przebywa na podstawie decyzji ww. organów, oraz za czas choroby spowodowanej koronawirusem pracownik ma prawo do świadczeń na ogólnych zasadach.
Pracodawca będzie zobowiązany do wypłaty pracownikowi wynagrodzenia chorobowego za pierwsze 33 dni nieobecności w roku kalendarzowym (wyjątkowo dla osób, które ukończyły 50. rok życia – za 14 dni). Pracownik, co do zasady, otrzyma 80 procent wynagrodzenia.
Od 34. dnia nieobecności z powodu choroby (lub, odpowiednio, 15. dnia nieobecności w przypadku osób, które ukończyły 50. rok życia), pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Maksymalny okres pobierania zasiłku chorobowego wynosi 182 dni. Wyjątek stanowi choroba w okresie ciąży lub zarażenie gruźlicą – wówczas okres zasiłkowy trwa 270 dni.